اردیبهشت یشت

.

اردیبهشت یشت

سرایش هیربد سوشیانت مزدیسنا

.

{۱}

اشا را بدانی همی روشنی / که آتش به مینو وُ نادیدنی

چو آتش مباشد، جهان هم مباد / کزویست هوا وُ کزو آب ُ باد

ز ریشه «اشا» را بدانی ز «ارت» / که پیشه به راستش، نه بیراه ُ پرت

«وهیشتا بهشت» و همش بهترین / چه روی زمین ُ چه بالاترین

اشای وهیشتا چه اردیبهشت / ز امشاسپندان به دوم سرشت

اهورا، وهومن بداده نخست / به سوم چو شهریورش را بجُست

به کیهان که بینی همه اختران / ز اشّا به آتش شده بیکران

نخستین هم او بود به یزدان گواه / به پاکی ُ نیکی ُ دور از گناه

که مزدااهورا بخواندش پسر / که باشد به مردم، پدر، سر به سر

شکفته گُلِ آتشش فرّهی / رهت روشنان ُ ز دیوان رهی

به پرتو، درخشان ُ تابان، فروغ /  چراغی بغانه به غارِ دروغ

به کس گر نباشد ورا همدمی / تو دیوانه دان‌اش، نه از مردمی

بهین است به پرهیز ُ بخشندگی / که زیباترین است به رخشندگی

بروید به یارای ایزد، گیاه / شکوفا که روزش نه گردد سیاه

به گرما وُ سرما، به نادیدنی / به ساق ُ بن ُ ریشه اش ماندنی

{۲}

از اینجا برو دیو ُ جادو، برو / تو بیماری ُ تب، از اینجا برو

برو مرگ ُ پیری ُ دردت ز من / تو بی آبرویی تو ای اهرمن

به درمان بخواهم خجسته پزشک / که دور باشدم آه ُ سوز ُ سرشک

امیدم به گیتی ازویست بهشت / به امشاسپندم که اردیبهشت

به اویست که یاور چو «ایریمنا» / به دور است ز من دست اهرمنا

بخواهم درستی به جان ُ تنم / گزند ُ درشتی نه بر میهنم

چو اندامی آید به درد، کردگار / بخواهد زداید به هر روزگار

نه گردد ز درمان مردم دمی / بباشد به ایشان همی مرهمی

گـَهی از زمین ُ گهی از هوا / به گیتی ُ مردم، پزشکی روا

گهی از پَری ُ گهی اژدها / بخواهند که تن را همی بی بها

فریبنده روسپی زن ِ رو سیاه / به پاکان کند روزشان را سیاه

{۳}

اشای وهیشتا به مزدااهور / برآورده یاری به کیهان ُ هور

ازویست که رامشگه ایزدان / گشوده ز مینو به روی جهان

ازویست همی رامش ُ خرمی / به پاداش ِ هر نیکی ُ مردمی

ازویست که آسان رود پارسا / به «چینوَد» که فراخ ُ پهن ُ رسا

هماورد اشّا همان «ایندر» است / کزو مردمان را به دل اندرست

نژندی ُ اندوه ُ اخم ُ دژم / نه بندند کمر را به «کوشتی» چو جم

که نیکی ز اندیشه روبد به مرگ / به افسرده وُ یخزده چون تگرگ

بزهگر که از پل، گزر را بجُست / ز دیوان ببیند به «ایندر» نخست

که آن دیو ز چینود کند واژگون / به تنگی به دوزخ که هست تیره گون

{۴}

اشای وهیشتا به زرتشت بگفت: / تو پاکیزه تن را نباید نهفت

پیامم ببر سوی ویشتاسپ شاه / بگویش خداوند دیهیم ُ گاه

سپارم به تو کارِ هر آذری / بفرما به نیکی به هر کشوری

پرستنده وُ هم نگهدارِ آن / نه خاموش گردد ز خاک ِ گران

نه میرد نه از آب ُ باران ُ برف / که آذر ز ایزد فروزد شگرف

بفرما همه موبدان ُ ردان / ببندند میان را ابا هیربدان

به هر شهر بنا کن تو آتشکده / فرامُش مکن راه ِ جشن سده

به همراهی ُ هم به نیکی کنش / به بی چیز ُ بی چاره داده دهش

نه‌بینی چو آتش، جوان در جهان / نیازش زن ُ مرد ُ پیر ُ جوان

نخواهد ز مردم مگر هیزمش / نگر تا نه‌میرد درخشان دَمَش

چو پیرامُنش پس، تو هیزم نهی / ز سرما وُ تار ُ ‌سیاهی، رهی

نکو دانه ها را برافشان بر اوی / که جان، تازه گردد از آن رنگ ُ بوی

ازین پس شها ارج آتش بِدان / که ایزد سپردش به ما جاودان

/امید عطایی فرد/