بار دگر از دل خاکسترم / غرش غمهایم و چشم ِ تَرَم
آزر مزدایی پراکنده نور/ قبلهگه ماه و ستاره و هور
شنبهی سوم ز پسین هفت روز/ خیز ز جای و همه دیوان بسوز
آتش پرشور بگوید سخن/ از جم و هوشنگ و شهان کهن
آنکه فریدون ز افسون خویش/ بسته همی پیکر آن مارکیش
کاوه ی آهنگرِ فریادخواه/ آتشی افروخت ز سینه چو آه
سوخت همی نامه ی بیدادگر/ دوخت به چرمینه، رهایی گهر
بابکِ دین خرم ِخونین کفن/ آزری ِسرخ به جامه و تن
باقر و ستار ز آزرگشسپ/ بهر وطن، تافته با تیر و اسپ
بشنو تو اکنون سخنان امید/ تا که ز آتش چه برآرد پدید
ای تو وفادار به آیین و کیش/ آتشی افروز از آن سوزِ خویش
همچو سیاوش ز میانش گزر/ برگسل از بندگی سیم و زر
مهر به میهن چو بود کیمیا/ بهرهی ما فره و بخت ِ نیا
بار دگر غرش شیران گزشت/ زوزهی کفتار بمانده به دشت
آتش ِسوری چو برافراختیم/ قبلهی زرتشت چو برساختیم
ابر ِسیه بگزرد از آسمان/ بار دگر، نام وطن، جاودان
{امید عطایی فرد/ omidataeifard.blogspot.com}