با نگرش به سروده های شاهنامه و بهمن نامه، و نیز سکه های کهن و نگاره های دیرینه، درفش نوین کاویانی به این انگیزه ها و گواهی ها طراحی و نگاریده شد:
۱- رنگ زمینه ی درفش را بنفش یاد کرده اند.
۲- بالای درفش آن دوران، پیکره ی شاهین بود.
۳- از درفش، نوارهایی به رنگ‌های سرخ و زرد و کبود آویزان بود.
۴- چهار نماد گوی مانند، در میان چهار بخش درفش به چشم میخورد. گاهی نیز یک گوی در میانه اش بود.
۵- چون امروزه درفش‌های کشورها (ملی و دولتی و بین المللی) به گونه ی پرچمهای پارچه ای دارای رسمیت می‌باشند، بنابراین نماد شاهین و نوارهای رنگی به درون درفش جای داده شد.
۶- با نگرش به نماد گل نیلوفر در فرهنگ و آیین باستانی، گویها بسان این نماد نگاریده شد. نیلوفر میانی دارای بیست و چهار پر، و نیلوفرهای پیرامونش هرکدام دارای دوازده پر هستند که رویهم هفتاد و دو پر می‌شوند که شمار سپند و عدد استوره ای در اوستا میباشد.
۷- پرنده ی برگزیده شده، همانا شاهین هخامنشی میباشد که آینه وار نقش گردیده است.
۸- کناره دوزی و حاشیه ی درفش: چلیپای چرخان یا گردونه ی مهر، نماد دیرینه آریایی و به گونه ای جهانی میباشد.
باشد که این نخستین و بنیادی ترین و اصیل ترین و مردمی ترین درفش میهنی را دوباره برافرازیم.
پاینده و پیروز بادا شاهنشاهی ایران بزرگ اهورایی.
امید عطایی فرد
با سپاس ویژه از: استاد آرمین دارا
