کتاب چهارم دینکرد

گزارش: امید عطایی فرد

کتاب ۴ دینکرد

.

{} بی چون و چرایی، بنیادی در میان است که به خودش (اورمزد) ماندگار میباشد. دومین (امشاسپند) که نخستین خیشاوند (آفریده ی اورمزد) به شمار میرود و پیش از همگان، از آفرینش بو برده و آن را دریافته است، امشاسپند بهمن میباشد.

{} بن و سبب آسیب و آزار، از اهریمن است. با نگرشی درست و کامل، در هر چیزی، دو هماورد و رزم آرا دیده میشود؛ یکی را پایه و بهره و بن: «نیستی» است چراکه بنیاد نام و نامبرداری اش از جدایی و هماوردی (با هستی) می اید. نمیشود هر دو هماورد (اهورا و اهریمن) سزاوار راستی و هم اندازه باشند.

{} بریدن (نفوذ به) کرانه ی تیز سوگ (فرازگاه نورانی اورمزد) شدنی نبوده و نخاهد بود. آن سوگ تیز (آتش بلند آسمانی)، دو کوست (پهنه) دارد و بهره ها میبخشد؛ آنچنانکه یک به یک استوار و نابریدنی است. همچنین از همه چیز و همه کس گردیده به خودش باز می اید و همه یکی میشوند. (اورمزد) همچون چیزها و اشیا، از هیچ چم و پیش زمینه ای بنا نشده است. 

{} آن دو (اهورا و اهریمن) تک تک، چم و چیدمانشان از خودشان میباشد؛ نه انکه هر دو از یک جنس باشند. این (حقیقت) از بنگاه و مبدا و استواری یکایک انها نمودار است. هماوردی ان دو، نه تنها تک به تک، بلکه در یکایک برآورده ها و موجودات میرا به شیوه ای همانند میباشد. در میان بودن دو نام (اورمزد و اهریمن) که یکی را همراه دیگری بازمیگویند و یاد میکنند، جدایی و تفاوت اسمی آنها را نیز نشان میدهد.

{} دومین فراداده ی بنیادین که از افزایش خویشتن یگانه (اورمزد) پدید آمده، اردیبهشت: نخستین ترس آگاه و فروتن میباشد، چراکه از فراز آفرینش، نخستین چیز در دهش دادار: ترس آگاهی (احترام و تواضع) بوده است. او در میان امشاسپندان، جایگاه سوم را (پس از اورمزد و بهمن) دارد. چون در سراغاز: خود اورمزد است. دوم: بهمن آفریده ی اغازین است. سوم: اردیبهشت ترس اگاه بوده که به یاری بهمن، از اورمزد ترس اگاهی و فرمانبری دارد. با بینشی همه جانبه و پرستشی به اندازه و درخور خدایی، و بندگی و پرستندگی از بنیاد آفرینش، چهره اش استوار مانده و پرستندگان و بندگان اورمزد را به خیم و خوی خدایان در می اندازد.

{} چهارمین شکوهمند (امشاسپند) از خویش - خدایی اورمزد: شهریور باآفرین است که هرآینه، برجستگی و شایستگی اش از کردار راست میباشد. با سرایش آمرزش (طلب مغفرت) درویشان، نگهدار زین افزار فلزین است. او هم آواز با امشاسپند بهمن دست یاخته به: اخوکامگی (جان بانی)، دین افزونی، آشتی، آسن خرد (عقل ذاتی)، گوش سرود خرد (عقل اکتسابی). او هم-زهدان و همزاد ایرمان خاهی (دوستی و مهمان نوازی) و هم اواز با سوگ (آتش) اردیبهشت است. او همگان را هم اواز میشود تا فراز روند و همانند گردیدن خود را با خدا فرا نمایند. دین و آفریدگان را بیارایند، از اهریمن روی برتابند، همه ی فره ها و روشنیها را گرامی و بزرگ بدارند.   

{} رواج دین و خدایی (دولت) کامیاب در جهان و در میان آفریدگان، وابسته به پیمان راست ایشان است. با امدن خدایی (فرمانروایی) همراه با دین نیرومند و باورکردنی (قابل اعتماد)، و یا با امدن دین همراه با خدایی (شهریاری) که نیرویش راستی است، آن (همبستگی کیش و کشور) را ویژه ای در ویژگان (پاک پاکان، خاص الخاص) میگویند.