چهارشنبه سوری

بار دگر از دل خاکسترم / غرش غمهایم و چشم ِ تَرَم

آزر مزدایی پراکنده نور/ قبله‌گه ماه و ستاره و هور

شنبه‌ی سوم ز پسین هفت روز/ خیز ز جای و همه دیوان بسوز

آتش پرشور بگوید سخن/ از جم و هوشنگ و شهان کهن

آنکه فریدون ز افسون خویش/ بسته همی پیکر آن مارکیش

کاوه ی آهنگرِ فریادخواه/ آتشی افروخت ز سینه چو آه

سوخت همی نامه ی بیدادگر/ دوخت به چرمینه، رهایی گهر

بابکِ دین خرم ِخونین کفن/ آزری ِسرخ به جامه و تن

باقر و ستار ز آزرگشسپ/ بهر وطن، تافته با تیر و اسپ

بشنو تو اکنون سخنان امید/ تا که ز آتش چه برآرد پدید

ای تو وفادار به آیین و کیش/ آتشی افروز از آن سوزِ خویش

همچو سیاوش ز میانش گزر/ برگسل از بندگی سیم و زر

مهر به میهن چو بود کیمیا/ بهره‌ی ما فره و بخت ِ نیا

بار دگر غرش شیران گزشت/ زوزه‌ی کفتار بمانده به دشت

آتش ِسوری چو برافراختیم/ قبله‌ی زرتشت چو برساختیم

ابر ِسیه بگزرد از آسمان/ بار دگر، نام وطن، جاودان

{امید عطایی فرد/ omidataeifard.blogspot.com}