شهسوار خورشید

به نام یزدان

به گیتی چوگم گشت گردون مهر‍‍‍‍‍*چه ایران چه بابل چه شام وچه مصر

چو تاریخ شد چون شب دیریاز * جهان را دگر گشت آیین و ساز

یهودان به یلدای بند و دریغ * به جای مسیحا همی رنج و تیغ

به یونان، خدایان به جای خدای * نبودی بزرگی و هم رهنمای

چو فرعون بودی به مصر اندرون * پرستیدة مردم خام و دون

چو جادو و نیرنگ و کردار دیو * به بابل نگه کرد کیهان خدیو

برافشانید آن فرة ایزدی * به پارسه که بودی به دور از بدی

بیامد به ناگاه شاهین شرق * چو باد و چو تندر، درخشان چو برق

که خواندی ورا اشعیای نبی * مسیح خداوند و هم او، نبی

پیمبر بـُدی کورش پادشا * بپیمود همواره راه اشا

به بابل همی بوسه بر پای اوی * زدند و ببردند فرمان اوی

ز فر شهنشه سپیده دمید * به شهپر همی پردة شب درید

که کورش منم شهریار جهان * گشاینده گیتی ز بند بَدان

منم زادة شهسواران گـُرد * که دشمن از ایشان به زاری بمرد

پدر: کاوس است و نیا: کی پشین * بمانَد نژادم به روز پسین

که خشنود و خرسند باشد خدای * که داد و دهش آوریدم به جای

بگشتند شادان ز من مردمان * بگشتم پرآوازه اندر زمان

به ایرانیان برگشادم پیام * که دشمن مبادا به ایران کنام

سپاس و نیایش به یزدان مهر * که یاری بجویم ز خورشیدچهر

هماره نیازم به درگاه اوست * نـَیازم به بیداد در راه دوست

سروشش سرشته به جان و تنم * فروغش فرَوَهر این میهنم

که ایران به گیتی ندارد همال * چو شیر هژبریست با فر و یال

چلیپای مهرش بچرخد چنان * که افروزد از فر ایران، جهان

سوارم بر ارابه آفتاب * به فرمان من آتش و خاک و آب

که فر خدایی همی در من است * بترسد ز من هرکه اهریمن است

کنون بشنو ایرانی هوشمند * که دارم ز بهرت بسی رای و پند

چو خواهی که ایران بگردد بزرگ * نه او را گزندش ز روباه و گرگ

بپیما یکی جام شاهنشهی * بیفشان تو جان از برای مهی

همان به که باشد تهی سرزمین * زِ هر ناسپاس و بدی آفرین

به کـِشت و به کار و به کوشش شویم * همانند دجله به جوشش شویم

زِ هر سوی ایران نیاز آورید * به رامشگه من نماز آورید

ببندید پیمان به پیوند من * همه یکدل و یکزبان انجمن

که آسوده باش ای مهین پادشاه * که ما برفرازیم دِرَفشَت به ماه

به کوه و کویر و به رود و زمین * که سوگند بر خاک ایران زمین

« همه سربه سرتن به کشتن دهیم*از آن به که کشوربه دشمن دهیم»

امیدعطایی فرد

OMIDATAEIFARD.BLOGSPOT.COM