آناهید

آنـاهـیـد

(به یادبود جشن آبانگان)
امید عطایی فرد

آناهید، بغ بانوی پاک کیش

بگسترده از مهر، دامان خویش

ز باران و دریا و آب روان

بپالاید آلودگی از جهان

چو دختی برومند و والانژاد

فرهمند و درمانگر و شاد و راد

به دستش بود بَرسَم و بر میان

درخشان یکی جامه چون پرنیان

یکی تاج دارد به سر هشت گوش

ببرده از اهریمنان تاب و توش

به افسر، سراسر، ستاره رده

به موزه، همی بندِ زرین زده

سرای‌اش سترگ و ستون‌اش هزار

به تخت زر، آرام، سیمین عذار

کند پاک، زهدان و شیرِ زنان

همان تخمة نیکِ نام آوران

چهار اسپ، گردونه‌اش را کشند

توگویی که ابری پر از آتشند

ز باد و ز باران، ز برف و تگرگ

گریزان شود دیو خشکی و مرگ

ز افراز استارگان با شتاب

بیفشانَد افروغ، هنگام خواب

زمین ِ اهورآفرین را نگاه

بدارد ز دیو ِسیه، همچو ماه

نیوشد ز مردم، نیاز و نماز

پزیرندة زوورشان، شاه ِناز

گشاینده گیتی، فزاینده جان

ببخشاید از خرمی، خان و مان

{گزارش واژه‌ها: * بغ: ایزد * برسم: شاخه گیاه * موزه: کفش، پاپوش * عذار: رخسار * نیوشد: گوش دهد * زوور: پیشکش خوردنی}