الیور گرنی: هیتی ها
مردم هوریانی از زادگاه های خود در منطقه ی کوهستای جنوب دریای خزر، بتدریج به سوی جنوب و غرب از حدود 2300 ق.م. به بعد، به حرکت در آمدند و در هزاره دوم ق.م به صورت گروههای متشکلی، چندین دولت نیرومند در مجاورت آبهای شمالی فرات و رودخانه «خابور» تشکیل دادند. یکی از این دولتها یعنی «میتانی» در مکاتبات خود، از زبان هوریانی استفاده میکرد و تحت استیلای سلسله پادشاهانی بود که نامهای آنان از لحاظ ریشه شناسی، آریای است.
به سبب آن که هیتی ها به فلات خود بازگشتند، هوریانی ها تحت رهبری یک سلسله آریایی، دولتی نیرومند در شمال بین النهرین پدید آوردند و در شمال سوریه به تاخت و تاز پرداختند. « حلب» که هیتی ها آن را مال خود میدانستند، تا مدتی تابع این دولت شد که آن را « میتانی» یا «هانی گال بات» می خواندند.
در کوهپایه های غربی زاگرس و آنجایی که بعدها ماد غربی را تشکیل میداد، قبایل هوریان، لولوبیان، کوتیان و ظاهراً قبایل دیگری که با ایلامیان پیوستگی داشتند، زندگی میکردند{هزاره سوم ق.م}. قبایلی که به زبان هوریانی سخن میگفتند در هزاره دوم ق.م در بین النهرین شمالی و تا حدی در سوریه و سراسر فلات ارمنستان پراکنده بودند. زبان هوریان با اورارتویی خویشاوندی نزدیک داشت.. بسیاری از بزرگان هوریانی در آن زمان به نامهای هند و ایرانی نامیده می شدند.
احمد بهمنش: تاریخ ملل قدیم آسیای غربی
نام قوم « هوری» را چند تن از مورخین، «هاری» خوانده و چون نام بعضی از خدایان آریایی مانند: میترا، وارونا، ایندرا، در نوشته های آن قوم ذکر شده بود، آنها را با آریاها یکی دانسته بودند.
یادداشت{امید عطایی فرد}:
با نگرش به جابه جایی واک های «الف» و «ه»، واژه ی «هاری» را می توان همان «آری» یا « آریا» دانست که همریشه با «هور» یا خورشید میباشد. از این رو، آریاها و به پیروی از ایشان بسیاری از مردم دنیا،خود را نژادی خورشیدی و آسمانی میدانستند.
بن مایه:کتاب ایران بزرگ، رویه 84 و 85. پژوهشی از امید عطایی فرد.انتشارات اطلاعات
مردم هوریانی از زادگاه های خود در منطقه ی کوهستای جنوب دریای خزر، بتدریج به سوی جنوب و غرب از حدود 2300 ق.م. به بعد، به حرکت در آمدند و در هزاره دوم ق.م به صورت گروههای متشکلی، چندین دولت نیرومند در مجاورت آبهای شمالی فرات و رودخانه «خابور» تشکیل دادند. یکی از این دولتها یعنی «میتانی» در مکاتبات خود، از زبان هوریانی استفاده میکرد و تحت استیلای سلسله پادشاهانی بود که نامهای آنان از لحاظ ریشه شناسی، آریای است.
به سبب آن که هیتی ها به فلات خود بازگشتند، هوریانی ها تحت رهبری یک سلسله آریایی، دولتی نیرومند در شمال بین النهرین پدید آوردند و در شمال سوریه به تاخت و تاز پرداختند. « حلب» که هیتی ها آن را مال خود میدانستند، تا مدتی تابع این دولت شد که آن را « میتانی» یا «هانی گال بات» می خواندند.
در کوهپایه های غربی زاگرس و آنجایی که بعدها ماد غربی را تشکیل میداد، قبایل هوریان، لولوبیان، کوتیان و ظاهراً قبایل دیگری که با ایلامیان پیوستگی داشتند، زندگی میکردند{هزاره سوم ق.م}. قبایلی که به زبان هوریانی سخن میگفتند در هزاره دوم ق.م در بین النهرین شمالی و تا حدی در سوریه و سراسر فلات ارمنستان پراکنده بودند. زبان هوریان با اورارتویی خویشاوندی نزدیک داشت.. بسیاری از بزرگان هوریانی در آن زمان به نامهای هند و ایرانی نامیده می شدند.
احمد بهمنش: تاریخ ملل قدیم آسیای غربی
نام قوم « هوری» را چند تن از مورخین، «هاری» خوانده و چون نام بعضی از خدایان آریایی مانند: میترا، وارونا، ایندرا، در نوشته های آن قوم ذکر شده بود، آنها را با آریاها یکی دانسته بودند.
یادداشت{امید عطایی فرد}:
با نگرش به جابه جایی واک های «الف» و «ه»، واژه ی «هاری» را می توان همان «آری» یا « آریا» دانست که همریشه با «هور» یا خورشید میباشد. از این رو، آریاها و به پیروی از ایشان بسیاری از مردم دنیا،خود را نژادی خورشیدی و آسمانی میدانستند.
بن مایه:کتاب ایران بزرگ، رویه 84 و 85. پژوهشی از امید عطایی فرد.انتشارات اطلاعات
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر