فروردین یشت

فروردین یشت / سرایش هیربد سوشیانت مزدیسنا

.

{۱}

اهورای مزدا به زرتشت گفت / شگفتی یکی راز ِ اندر نهفت

که: ای پاک ُ پارسای اسپنتمان / ز فَروَهر ِ پاکان شوی بی گمان

همان زور ُ نیرو وُ پیروزی ام / که یار ُ پناهم به بهروزی ام

ازیشان به فرّ ُ شکوه ِ زمان / فراسو بدارم همی آسمان

هویدا زِ هر سو زمین برگرفت / چو مرغی نشیند به تخمش شگفت

که آن مینَوی، استوارست به پای / کرانه به مرزش نه بینی تو جای

به پیکر: چو پولاد ُ گوهر: سپید / به یک‌سوم ِ خاک، تابش پدید

دگر چون به پندار، بینی جهان / یکی جامه پوشیده بر آسمان

که مزدا به اختر برآراسته / ز «مهر» ُ «سپندار» ُ «رشن»، خواسته

به فرّ ُ شکوه ِ فرَوَهر ِ پاک / بپایم خداوندِ آبان به خاک

که نامش «اناهید اَردَ ویسور» / بگسترده درمان ُ خُرّم وَ سور

فزاینده دانه، زداینده دیو / به کیش اهورای کیهان خدیو

پرستش بشاید به بانوی آب / به پاکی فزاید رمه در شتاب

توانگر بخواهد به گیتی همی / به مال ُ به بوم ُ به هر مردمی

نژاده ازو تخمه را در نران / دگر هم به زهدان ُ ‌زایشوران

که نو زاده آسان درآید ز جام / که مادر به شیرش ببالد به کام

زمین را بلند است به آوازه اش / بزرگی به آب است ُ اندازه اش

ز کوه «هوگر» سوی «فراخکرد» / به دریا بسی چشمه ها راه کرد

از آن پر کرشمه برآید به جوش / چو خیزابه از دل برآرد خروش

هزار است به رود ُ همان آبگیر / چهل روز سواری تو اندازه گیر

بتازد ز دریای فرّاخکرد / به هر هفت کشور چو گسترده کرد

به هنگام گرما وُ سرما روان / چنان آبِ پالوده اندر جهان

به مردان: به تخمه، زنان را: به شیر / بپالود، نو زاده هم گشته سیر 

به فرّ ُ فروغ همه فَروَهَر / بدارم زمین را هنر با گهر

که فّراخ ُ فرّخ، کشیده به دوش / سراسر ز هستی ابا جان ُ هوش

بزرگ است ُ پهن است ُ ژرف ُ شگرف / چو کـُهسار، چراگاهِ پُر آب ُ برف

روانه چو رودی که ناو است گزر / گیاهان نیکو ابا سیم ُ زر

به هر گونه جاندار ُ دام ُ رمه / که یاور به مردم شده آن همه

ز فَروَهر ِ پاکان برآید چنان / نگهدار ِ کودک به آبستنان

به پیوند، پویم به زهدان چو دوست / پی ُ استخوان، گوشت ُ روده وَ پوست

چو اندام ِ نرّینه یا ماده اش / پسر یا که دختر بُود زاده اش

روان های پاکان اگر نآمدی / توانا به گیتی بگردد بدی

همان بهترین گونه مردم، نه بود / نه گوسپند ُ رمّه برآورده سود

به دیو ُ دروغ است چو فرماندهی / به ویران شود شهر ُ کشور، دِهی

سپنتای مینو تو در آسمان / نه یابی، نه اندر زمین ُ زمان

سراسر چو چیره شود اهرمن / نه چاره بمانَد به او هم ز من

فرا شد به هر سو چو فَروَهر ِ پاک / نه کاهد چو سرچشمه ها را، ز خاک

ببالد گیاهان چه خُرد ُ ستبر / ز باد ُ وزش هم بگردیده ابر

به رامش هر آن زن که آبستن است / به زایش، پسر را که اندر تن است

به نیکی به آسایش ُ بی زیان / هویدا چو زرتشت اندر میان

خِرَدکامه ای در زبان آوری / سخن را بپوشیده دانشوری

که پیروز پاید به هر انجمن / به دیو «گئوتام» ُ هر اهرمن

روانه ز پاکان-روان است کران / چو خور ُ چو ماه ُ همه اختران

ز فرّ ِ فرَوَهر همی یاوری / که برتر به نیرو به جنگاوری

دگر هم به دیرینه آموزگار / دگر سوشیان ها چو پروردگار

کزیشان به کیش است بسی تازگی / به کشور فراوان چو سر زندگی

بِدان تو زراتشت اسپنتمان / روان های زنده، بـِهْ از مردگان

بهین شهریار است ازیشان به پاس / که نیکو بدارد به آنان سپاس

همانش دو ایزد چو «اّشتاد» ُ «مهر» / که گیتی ببالد به فرّاخ، چهر

چنین است چو یاری ابا فرّ ُ زور / روان های پاکان ز نزدیک ُ دور

به گیتی چو دیدی تو اسپنتمان / چو پیکار ُ آسیب ُ چون رهزنان

که خواهی نه گردی ازیشان به بیم / نه جان را ستانند، نه زرّ ُ نه سیم

به باژ ُ نیایش نما زمزمه / به کامه، تو باشی ُ مردم همه

ستایش به فَروَهر ِ هر خانه ای / روان های نیکو به کاشانه ای

دِه ُ شهر ُ کشور سراسر بخوان / نژادت همان موبد موبدان

هرآنکس که بود ُ که هست در زمان / دگر هم چو پاکان ِ آیندگان

که چالاک دارد چو پاس ِ سپهر / که آب ُ زمین را بدارد به مهر

نگهبان گاوان ُ نیکو رمه / پسر را به زهدان نه باشد دَمه

سپنتای مینو منم هر زمان / نگهدار گیهان ُ هر آسمان

ایاران، روان های رامشگرند / به نیروی نیکو توانگرترند

به تیزی: به چشم ُ به گوش ُ به هوش / گشایشگرانی به جوش ُ خروش

که بالابلند ُ کمر بر میان / برآسوده مردم همه بی زیان

به فَروَهر ِ پر زور پاکان درود / که هرگز به نیکان نیاورده دود

همان همنشینان ِ دیرینه پای / به دوستی وُ دوستان برآورده رای

نه باشد به آزار ِ درمانگران / دگر چون درخشنده نام آوران

نگهدار ِ راز ُ بَرَنده: نبرد / کزو کینه‌ور را بگردد به درد

ز بالا به رزمی که شد تن به تن / شکستنده بازوی پیمان شکن

روان های بخشنده ی پرشکوه / که همرزم ُ تهم ُ نه اندر ستوه

ازیشان به درمان «اَشَّی» درود / بلندا چو هور ُ درازا چو رود

دلیرند ُ جنگاور ُ بیم‌ساز / به دیوان ُ دشمن شده جان‌گداز

که ارزنده دارد به هر سرزمین / دو چیز است که باشد تواناترین

اهورایی «بهرام» با فرّ ُ داد / دگر برترین کام ِ پیروز ُ راد

روان های خشنود ُ نادیده رنج / ستایش بر ایشان به شادی بسنج

نه آزار بیند نه دارد گزند / به هر ره به دلخواهِ خود میروند

نیایش به شبگیر ُ بام ُ پگاه / ز راستی، جدایی نه دارد به راه

هرآنکس به جنگ ُ گریزست کار / یکی چون شکارنده، دیگر شکار

سوی پارسایان گرایند نخست / که ایشان به پیشکش به یاری بجُست

فراوان سپاهی برآراسته / که رخشان درفشان برافراشته

ببسته میان را به افزار ِ جنگ / که پیکار سختش نه باشد به ننگ

خروشان چو خاندان «خَشتاویان» / «کـَرَشنَز» دگر هم ز ایرانیان

که تهم ُ توانا وُ تند ُ دلیر / چو تورانی «دانو» برآرد به زیر

که دودمانِ «دانو» شدش در زیان / ز ایران ُ از آن همه سوشیان

به ویران، همان خشت ُ گِل خان‌شان / به توران هزاران بشد بی نشان

ستایش به فروهر دشمن شکن / میان ُ چپ ُ راست، لشگرشکن

به پرواز آید پی ِ یاوری / که بدکاره بندد به جنگاوری

روان های آزاده ی پارسا / به تیزی: تکاور، به پیکر: رسا

چو چابک چو چیره پی دشمنان / دهش را به مژده به مردان، زنان

به رنجور بخشد تن‌اش را درست / چو داور به رامش بباشد نخست

که فرّه به مردم شود ارمغان / اگرشان ستاید چو شاهِ مغان

همانا چو زرتشتِ پاکیزه رد / به گیتی سرآمد بُود با خرد

چو مردم به اندوه ُ بیم است ُ کاست / به یاری، روان های نیکان بخواست

روانه زمین را شود از فراز / به چهری که مینو بباشد به راز

که دارنده نیروی نیکوکنش / به پیروزی، یزدان بداده روش

که برتر به سود ُ به دارندگی / دهشهای پاک ُ پرستندگی

فراخی، فرخنده وُ فرهی / ستودن، درستی، مهی: هر رهی

سپهر است ستاره «سَدَویس» روان / زمین را، ز باران بسازد جوان

درخشنده اختر به زیبندگی / شنیدار خواهش به بالندگی

که روید گیاهان به بوم ُ به مان /  که سود است به جاندار ُ هم مردمان

نگهدار نیکوی هر سرزمین / کزو زنده باشد چو ایران زمین

به فروهر پاکان همه آفرین / به زین ُ کلاه ُ سپر: آهنین

به پیکار، پوشیده از روشنان / هزاران چو پیکان نهاده کمان

پرستنده دیوان برافکنده زار / نه پنجاه ُ سد که هزاران هزار

به رزمگه بدانگه که بادی وزد / شناسد به بویی که او را سزد

همه فروهرها ز جنگاوران / پزیرنده ی پیشکش آوران

که بویای کام‌اند ُ پیروزی‌اند / کشیده کمان را به خونخواهی‌اند

دو بازو چو خواهد برافراخته / نخستین به آیین کـُنَد ساخته

به باور و َ بینش، بسی استوار / به هوش ُ منش باشدش راهوار

روان های نیکان ابا «رشن» ُ «مهر» / «داموئیش اوپَمَن» و «باد» سپهر

به میدان چو آید چنین ایزدان / به فرجام ِ نیک است نبردِ ردان

{۲}

به پایان سال ُ «هَمَس پَت مَدَم» / به گیتی بیاید همه دم به دم

روان های نیکو، فروهر ِ پاک / به دَه شب ز کیهان شتابد به خاک

به هر سو، فراسو کند آرزو / بداند کجایست که یادست ازو

بپرسد: چه کس هست ستاینده ام؟ / پزیرنده باشد چو یابنده ام

کجا مردمی کو کند آفرین / به نام ُ نمازم به روی زمین

به راه اشّا چون گزاریده گام / به خوان: گوشت ُ جامه، دگر مـِی به جام

به پاداش ایشان، روان های پاک / بسازد نه میرا، فراوان خوراک

چو آزار ُ رنجش نه باشد همی / بخواهد به مردم نه کاهیدنی

چه گاو ُ چه گوسپند، فراوان رمه / چه اسپان تیزتک، سواران همه

چه ارابگانی که باشد سترگ / چه رزم آورانی به جنگ بزرگ

ستایش روان را که هست رهنمای / به آبهای زیبای مزداخدای

روانه نه بودی به روز نخست / که دیرین زمانی به جایش بخفت

وزآن پس به هر سو فرا شد روان / که از راه مزدا وُ بخت بغان

زمانی که بایست، رها شد ز بند / که خرسند بودش چو امشاسپند

گیاهان ُ میوه، درختان ُ باغ / جوان شد به بالندگی، دشت ُ راغ

دگر هم مـَه ُ هور ُ بس اختران / به پاکی از آن روشن بیکران

که ایستنده بودی به آغاز کار / چو لرزید ز اهرمن نابکار

به کیهان خدیوان به آن جایگاه / فروهر پاکان، نماینده راه

ستاره سراسر بچرخد به دور / به «روز پسین» است که پایان خور

روان ها نود با نـُه است در هزار / که نهسد، نود با نُه اندر گزار

که پاس است ازیشان چو فراخکرد / درخشنده دریا که فرّ، پاس کرد

دگر «هفت اورنگ» ِ اختر-کنام / دگر پیکر ُ گرز ِ «گرشسپ ِ سام»

دگر تخمه ی پاک اسپنتمان / نژاد زراتشت به ایرانمان

ستایشگرم من به هر فَروَهَر / نگهدار نیکی، هنر با گهر

که همرزم یزدان ُ در سوی راست / که خرسندی از او نه باید بکاست

توان ُ بزرگی ُ نیرو وُ تهم / دلیری ُ درمان ُ پیروز ُ سهم

به هر یک بباشد همی برترین / نه گنجد سراسر سخن را در این

روان ها به پروازشان ده هزار / نیاز ُ مَیَزد را، ز آیین‌گزار

هزاران هزار است فروهر ناب / بدانگه که رخشد ز ژرفای آب

به فراخکرد، فره ی ایزدی / که خیزابه هایش بشوید بدی

روان های خوبان بخواهد که آب / سوی ناف ُ بومش شود در شتاب

دِه ُ شهر ُ کشور که آباد باد / که ویران ُ بی چیز ُ خشکی مباد

ز بهر دهش در نبردی که داد / نگهدار هر جا که آنجا بزاد

چو آن یل، میان را به افزار رزم / ببسته که مردم بدارد به بزم

چو تهمتن به میهن بُود جنگجوی / که آبان دوباره برآرد به جوی

بگوید که فرّاخ ُ فرخنده باد / که این بوم ببالد ز آب ُ ز باد

ز پیمان شکن، دشمن کینه‌ور / روان ها به شاهان بُود دیده‌ور

چو خشنود باشد از آن شهریار / فروهر بگردد به نیکی چو یار

توگفتی که شاهین که شهپر گشاد / به تندی، شتابنده بر بال باد

ز یکسو دروغان ُ دیوبارگان / و جادو ز اهرمن‌اند زادگان

ز سوی دگر در ستیز ُ کنش / روان های پاکان نیکومنش

بسان دروگر، هزاران هزار / گیاهان درو کرده در خوشه‌زار

چو دژّ ُ چو ژوپین، دگر جوشنا / گزندش نه گردد همی آشنا

ز بازوی دشمن نه تیغ ُ خدنگ / نه گرز ُ نه خنجر، نه پرتاب سنگ

هماره به بیش است ُ هم بیشتر / که کام روان ها نه از نیشتر

نشسته به آرام ُ در آرزو / ستایش چه کس را بباشد ازو

منش های آزاده را آفرین / همان سوشیان را که سود است به دین

ز ما بر روان های هستان درود / چه در کوه ُ دشت ُ چه در آب ُ رود

به هرگونه جاندار نااهل ُ رام / که خاک ُ درخت است مر آن را کنام

درود است به مرغان اندر هوا / که بر آسمان است چو فرمانروا

ستایش روان ها که تهم است ُ راست / فزایندگانی کزیشان نه کاست

توانا وُ پیروز ُ بس استوار / دلاور که پرزور ُ چابک سوار

سراسر به هر ویژگی برترین / هژیر ُ به آژیر ُ نیکوترین

به گیتی چو تازَنده شد اهرمن / که خشکد همی آب ُ سبز ُ سمن

دو ایزد به دشمن شد اندر نبرد / «وهومن» و «آذر»، زداینده درد

بگشتند چو چیره بر آن دیوِ تفت / بسی رود ُ چشمه به هر سو برفت

از آن آبِ پرزور ِ مزدا تبار / برویید فراوان گیاهان به بار

گیاهان ُ آبان یکایک به نام / ستودن چو مردم ببایست کام

نخستین ستایش که شایسته باد / به فروهر مزدااهورای راد

برازنده پیکر، چو والا اشا / سپید است ُ رخشان ُ هم رهگشا

ز منثر روانش فزاینده است / که هر تن به پیکر چو پاینده است

دو دیگر به امشاسپندان درود / که فروهر ایشان بیاید فرود

ستایش به فروهر امشاسپند / که شش پرتوان‌اند ُ بالابلند

به چشمان: شگرف ُ به پیکر: سترگ / نه میرنده باشد ز دیوان ُ گرگ

به مینو وُ گیتی همه پادشا / پدر هم به ایشان ز راه اشا

اهورای مزدای فرمانروا / یگانه به هفت تن، روان را روا

به پندار ُ گفتار ُ کردار خود / یکی است به نیکی که دارنده بُد

سوی زوهر ُ پیشکش چو آیند فراز / ز «گرّودِمان» است که روشن به راز

ستایش به آتش که هست در گیاه / که بی آن، جهانی بگردد سیاه

همان «اور وَزیشت» است چو آذر به نام / فزاینده ی انجمنها به کام

سروشی که پاک است ُ هم تهمتن / که همبسته باشد به مانثر به تن

که دارنده گرزی گران است چو سنگ / اهورایی همگام، چو «نرّیو سنگ»

به راستی ترین رشن ایزد درود / به مهر آن خداوند هر دشت ُ رود

به «مانثر سپنتا» بسی آفرین / به آب ُ گیاه ُ هوا وُ زمین

همان جانور کو بیامد به راز / که «گاو نخستین» گردنفراز

ستایش به فروهر مردِ نخست / ز مزدا بسی درس ُ اندرز جُست

که او بود «گیومرت» ِ پرهیزگار / به آرین تباران چو پروردگار

که ایران به ناف ُ نژاد ُ سرشت / ز تخم گیومرت ُ خاک بهشت

درود ُ ستایش ز هر خانمان / به فروهر زرتشت اسپنتمان

سرآمد به گفتار نیک ُ منش / به انجام خوبی چو اندر کنش

که پیشگام کیش است ُ آتوربان / همان سرور هر سپاهی و هم پاسبان

کشاورز ُ چوپان ُ برزیگران / ز زرتشت، ارزنده گشت ُ گران

نخستین ز مردم به یابندگی / رسنده وُ گیرا وُ بینندگی

به کنکاش کیهان ُ راه کیان / سخن را چو راستی چه باشد میان

به فرمان یزدان سپاریده گوش / به هر چیز خوبش همی سختکوش

نخستین ز مردم، نکوهیده دیو / ستایش به راست ُ به کیهان خدیو

پرستنده دیوان، ازو سرزنش / گواهش اهورا وُ نیکش کنش

به پرخاش دیوان، نیایش سرود / زمین را، ز جادو بباید زدود

نخستین گزارنده ی باستان / کزو شد به آموزش راستان

توانا وُ دانا به خوش روزگار / پرستش نه دیوان، که پروردگار

به زرتشت چو منثر بیامد فرود / «اشم» با «وهو» را ز یزدان سرود

به مینو وُ گیتی چو سرور ببود / «اهو» با «رتو» را پیمبر نمود

ستاینده راستی، گزارنده دین / بزرگی ُ زیبایی اش بهترین

هماهنگ هور ُ منش پر ز هوش / ز ژرفای باور به خواه ُ خروش

«همیشه سپنتان» به اسپنتمان / گزارنده دینی که برتر جهان

به هنگام زایش زراتشت پاک / به آب ُ گیا شد چو شادی به خاک

ببالیده گیتی به فال نکوی / چو آبان روانه به هر جوی ُ کوی

که: مردی به دین بهی زاده شد / به هر هفت کشور چو آزاده شد

به زوهر ُ به بَرسَم بخواهد ستود / که دین بهی را برآورده سود

ازین پس چو مهر ایزد رام بخش / به خوبان ِ خسرو خرامد به رخش

به نیرو وُ رامش شود کشورش / نه آشفته باشد همی لشکرش

ازین پس چو ایزد که «اَپَم نپات» / که کشور ازویست به فرمان ُ دات

جهان شد ز زرتشت اسپنتمان / بهشتی که آمد از آن آسمان

{۳}

درود ُ ستایش، بسی آفرین / به فروهر پاکان هر سرزمین

چه ایران زمین ُ چه توران ُ چین / «سئیریم» ُ«داهی»، «سَئینو» زمین

به دیدار پاکان-روان است امید / که دارد به پاس ُ به یاری، نوید

به هنگام سختی ُ آه ُ خروش / اهورای مزدا وُ دیگر سروش

به پشتی ُ گرمی امشاسپند / سخن کو بخوانی تو «ماراسپند»

چو پیکی که دانا وُ دیوان ستیز / که زرتشت برآورده چون تیغ ِ تیز

بخواهیم ز نیکان سراسر فرود / که از ما، شما را فراوان درود

گرامی به هر خانه باشید ُ ارج / زن ُ مرد ِ نیکو روانش به ورج

همه موبدان ُ همه هیربدان / به هر بوم، اشا را به دور از بَدان

به خواهش، دو دستان سوی آسمان / که یاور شمایید بدین خانمان

اهورای مزدا به هر روزگار / بداند که ما را چه باشد به کار

که استاد ُ آموزگار مهین / همانا زراتشت بُود بهترین

ستایش به پیشگام نیکوگمان / شنیدار کیش است ُ اسپنتمان

به هستی ُ دین ُ به بوی ُ روان / که بودند نخستین گرایندگان

که اکنون ُ آینده اند رهنمای / به خویشان ُ یاران ابا فرّ ُ رای

به هر شهر ُ کشور، به هر بوم ُ بر / اشا را به منثر بکرده ز بر

ستایش به زرتشت اسپنتمان / اهو و رتو شد به ما، هر زمان

نخستین به گیتی چو آموزگار / پرستنده ی پاک پروردگار

ز مردم فراتر به فرّ ُ شکوه / ز شاهِ مغان شد به دیوان، ستوه

به خشنودی اش هم به بخشندگی / که بهتر سزاوار ُ شایستگی

که مردم بخوانَد ز روی اشا / که زرتشت به نیکی بُود پادشا

به اویست ستایش همش آفرین / دگر آسمان ُ دگر هم زمین

هرآن چیزِ خوب است به خاک ُ هوا / به پارسا پرستش بباشد روا

ستایش به اهل ُ رمنده دوان / بی‌آزار جاندارِ نیکو روان

فروهر پاکان که پیروز باد / بهی دین مزدا چو بهروز باد

خرامان به خُرّم به هر خانه ای / به بوی ُ روانی که جانانه ای

مبادا نه خرسند ازین خانمان / ز مزداپرستان سوی آسمان

گلایه مباشد روان های پاک / نه نومید گشته ازین آب ُ خاک

ز بانوی ایزد «اَشَّیَ» همی / ز پاداش ُ مژده نه باشد کمی

امیدست فراوان بسی ارمغان / به آیین یزدان ُ کیش مغان

{۴}

به فَرَوهرِ جمشیدِ ویونگهان / که خشکی ُ پیری زدود از جهان

توانا، توانگر، فراوان رمه / ز مردم زده دست دیوان همه

به فروهر فرخ فریدون همین / که بودش خجسته پدر آبتین

پزشکی که درمانگر رنج ُ درد / تب ُ لرز ُ بیماری ُ بادِ سرد

که پاییده مردم ز بد اژدهاک / بپالوده گیتی همان آب ُ خاک

به فرخنده کیخسرو خوب رای / به نیروی نیک ُ به کام خدای

به فرمان نیک ُ شکست ناپزیر / که دشمن به یک زخم برآرد به زیر

به برتر به پیروزی اش استوار / درستی به نیروی تن، شاهوار

که فرّ ُ شکوهش اهورا بداد / ز آزادگانش بُود هم نژاد

زبان آور ُ تیز ُ روشن به چشم / پدافند میهن ز جادو وُ خشم

که نیکو به یاد ُ به تنگی چو یار / درخشان به شاهی بُود بختیار

ز آینده اش کو بداند درست / بهشت است به رامش که آن را بجُست

ازو شد به مردم خوش ُ دیرپای / به مژده، بهین زندگی را به جای

به ایران نه‌کردی ستمگر نگاه / ز هر کیش ُ کشور، ز هر تخت ُ گاه

ستایش به گرشسپ گیسو دراز / برآورده بازوی دشمن-گداز

هماورد خونخواره دیو ُ سپاه / درفشی که روزش بخواهد سیاه

چو سهمگین ُ پُر بیم ُ مردم کُشان / کزیشان به هر سو بسی خون‌فشان

ستایش به فروهر «میدیو ماه» / نخستین گواه زراتشت ُ راه

پدرهایشان هم برادر به راست / چو «پوروش اسپ» ُ دگر هم «آراست»

ستایش به فروهر «ویشتَسپ کی» / که تهم است به بازو وُ اندام ُ پی

بپاید به گرز ُ به تیر ُ کمان / همان کیش ُ کشور ز هر بدگمان

به زرتشتی دین ِ اهورایی اش /  اشا را چو یاور به آزادی اش

رها کرده آیین آزادگان / ز بندی که دیو است ُ دیوانگان

همان شاه ِ شایسته ی تاج ُ تخت / نه لرزش بر او شد که بُد فرّ ُ تخت

به سامان، چراگاه ُ دام ُ رمه / که خرسند ازو شد به مردم همه

به «سائین» که پور است «اهوم ستود» / فروهر وی را بباید ستود

که هاوشت ُ شاگرد ازو شد پدید / به یکسد چو موبد زمینش بدید

ستایش به فروهر «ماثَرَّواک» / چه هیربد چه آموزگاری که پاک

که پور «سئی موژ» بودی به نام / که نااهل ُ دشمن کند بی کنام

پرستنده دیوان ُ ترس آوران / نه سرور نه داور که کینه وران

به آوای زشت ُ به بیهودگی / روان های پاکان به آزردگی

به هیربد گزاریم بسی آفرین / که دیوان ِ غرّان، زدود از زمین

به «کرسَن» به پور «زَبور ونت» درود / که تهم است ُ مانثر به پاکی سرود

خرامان به خان‌اش یکی خوبروی / «اَشَی» ایزد نیک ُ با آبروی

چو دوشیزه زیبا وُ آزاده ای / کمربسته، نیرو بسی داده ای

به یاری به «کرسن» به هنگام جنگ / به بازو ز دشمن ببُرد آب ُ رنگ

....

سرایش امید عطایی فرد