سرایش هیربد سوشیانت مزدیسنا.
ماه یشت
.
به نام ِ خداوندِ سیمین ِ شام / شباهنگِ گیتی بُود پیشگام
که ماه است به خورشید، آیینه دار / بتابد به یکسان به دار ُ ندار
اروس ِ سپهر است ستاره نشان / به مهتاب ِ‌خویش است چو دامن کشان
به خشنودی ماهِ جاندار-خدای / که «گاو نخستین» ازو پایگاه
که تخمه ازویست به ویژه نژاد / هر آن جانور را به گیتی بزاد
فزایش و کاهش چو باشد به ماه / دو پانزده شبانه بگردد به گاه
فروغش چو افشان شود نیک ُ پاک / بهاران، گیاهان سبز است به خاک
ستایم چه نازک، چه نیمه، چه پُر / سه گانه به پیکر به رنگی چو دُرّ
به شب چون بخسبد خروش چکاو / به دشت ستاره یکی شاخ گاو
هویدا شود ماه نو در جهان / نیایش بباید همه مردمان
به هر چهر ُ تن که به خود وا نمود / به زوهر ُ نمازش بشاید ستود
به پاکیزه فرّ ُ فروغش به بوم / به مَنثَر، به بَرسَم ابا شیر ُ هوم
سَخُن را ببایست رسا وُ خِرَد / به پندار نیکو، کنش درخورَد
که «مَه» را به هر مَه بباشد به رای / توانگر وَ چالاک ُ پوینده پای
به ارج ُ به بختی پُر از آبرو / همان بغ که درمان کند رو به رو
به ماه است ز مردم همی آفرین / چو باشد نگاهش به روی زمین
ز ما نیز به ماه است به هر شب نگاه / پرستنده ی پَرتُوَش تا پگاه
درودش به ما وُ ز ما، هم درود / که بر روشنانش تراود سرود
نگر تا که رازش بیابی ز ماه / که تابنده راهت شناسی ز چاه
شبانگه چو رهبر برآید به زین / کنندش همان فره اش را گزین
بخیزد به یاری چو امشاسِپَند / زمین را فشاند ز فرّ ِ سپند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر