.
دین یشت
سرایش هیربد سوشیانت مزدیسنا
.
ستایش به دانش که مزدا بداد / به خشنودی اش رستگاری ستاد
گزرگاهِ نیکو مرا رهنمون / ببخشد هرآنچه بُود خوش شگون
که دانش چو پیشکش به راز ُ نیاز / که پاک ُ هنرمند ُ نامی ُ ناز
کنشها و کردار آن، تند ُ تیز / به فرجام ِ نیک ُ همش رستخیز
گشایشگر راه پر فرّهی / به کیش ُ آیین ِ دین بهی
به پا خاست زرتشت، به دانش بگفت / که: با من مبادت تو هرگز به خُفت
تو گر پیش هستی، بمان تا رسَم / که بی تو بسی خام ُ هم نا رسم
اگر من به پیش‌ام، تو ماندی به پس / شتابان بپیوند به من زین سپس
که شایسته باشد همه آشتی / چو پایان ِ راهی که خوش داشتی
گزرگاه نیکو بیابم به کوه / ز جنگل به آسان رَوَم بی ستوه
که شادان نَوَردَم چو دریا وُ رود / به ما نام ُ آوازه باد ُ درود
نیایشگرِ ارمغان ُ توان / چو پاداش ُ مژده به پیر ُ جوان
که زوهر ُ نمازم به دانش بُود / بهین رستگاری به رامش بُود.
به کامش زراتشت اسپنتمان / پرستنده دانش به جان ُ روان
منش با کنش گشته اندر به کار / به گفتار ِ زرتشتِ آموزگار
ز مزدا همان بهترین راستی / به دانش به پاکی ُ ناکاستی
که نیرو به پا وُ همان بازوان / شنیدن به گوش ُ تن ِ پرتوان
به چشمش ببیند بسان نهنگ / چو مویی که خیزد ز آبِ «اَرَنگ»
اگر چند که ژرفش به آزاده اش / هزارست چو مردم به اندازه اش
چنان بینشی که به اسپ است پدید / که اندر شبِ تیره مویی بدید
شناسد ز دم هست و یا آنکه یال / به رگبار ُ ژاله همان بی همال
چو کرکس که گردن به زرینه توق / که گوشت-پاره خواهد به چنگش به یوغ
که تیز است دو دیده به نخجیرگاه / چو رخشنده تیغی نماید به گاه
چو مشتی که گوشت است به اندازه اش / ببیند ز دور ُ از آن لانه اش
«هوُوی» زن ِ پاک ُ دانای شاه / که خواهان زرتشت ُ آیین ُ راه
به دین ُ به دانش، ستایش ببُرد / به گیتی به بهروزی رامش ببُرد
به پندار ُ گفتار ُ کردار دین / چو آن موبدی که نوردد زمین
بخواهد سپردن ز دانش به یاد / که تن را به نیرو نکویست ُ راد
دگر شهریاری پی آشتی / که سازش به کشور بسی داشتی
سراسر ستایش به دانش بَرَند / درود ُ نیایش، پرستش بَرَند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر